सैनिक : राष्ट्राच्या सीमांचा आणि मूल्यांचा रक्षक

सैनिकाचे कार्य अनेकदा फक्त देशाच्या सीमांचे रक्षण करणे यापुरते समजले जाते. मात्र, त्यांची खरी जबाबदारी त्याहीपेक्षा मोठी आहे. सैनिक हा केवळ भूभागाचा संरक्षक नसतो, तर तो राष्ट्राच्या मूलभूत तत्त्वांचा—धर्मनिरपेक्षता, स्वातंत्र्य, बंधुता आणि समानता—रक्षकही असतो. हे मूल्ये संविधानाच्या आधारस्तंभावर उभी आहेत आणि सैनिक आपल्या त्याग व समर्पणाने त्यांचे संरक्षण करतो.

सीमांचे रक्षण याहून अधिक मोठी जबाबदारी

एखाद्या देशाची खरी ताकद फक्त लष्करी सामर्थ्यात नसते, तर त्या देशाच्या लोकांना एकत्र ठेवणाऱ्या मूल्यांमध्ये असते. संविधान हे या मूल्यांचे प्रतीक आहे, जे लोकशाही आणि सामाजिक ऐक्याची ग्वाही देते. प्रत्येक नागरिकाला संविधानाने काही मूलभूत अधिकार दिले आहेत, पण हे अधिकार केवळ कायद्यांमुळेच सुरक्षित राहतात असे नाही, तर सैनिकांच्या बलिदानामुळेही टिकून राहतात.

इतिहास साक्ष आहे की अनेक राष्ट्रे बाहेरून येणाऱ्या आक्रमणांमुळे नाही, तर त्यांच्या अंतर्गत मूल्यांची घसरण झाल्यामुळे कोसळली आहेत. त्यामुळे, सैनिकांचे कार्य हे केवळ युद्ध लढण्यापुरते मर्यादित नसते, तर देशाच्या न्याय, स्वातंत्र्य, समानता आणि बंधुत्वाच्या तत्त्वांना धक्का लागू न देण्याचीही जबाबदारी त्यांच्यावर असते.

संविधान आणि सैनिकाचे निस्वार्थ समर्पण

प्रत्येक सैनिक शपथ घेतो की तो केवळ सत्ताधाऱ्यांप्रती नव्हे, तर संविधानाप्रती निष्ठावान राहील. याचा अर्थ असा की त्याचे कर्तव्य लोकशाहीच्या चौकटीला आणि प्रत्येक नागरिकाच्या सुरक्षिततेला प्राधान्य देणे आहे. राजकीय बदल होत राहतात, पण सैनिकाची निष्ठा स्थिर राहते—त्याला कोणत्याही अशा शक्तीला रोखायचे असते, जी देशाच्या स्थैर्याला धोका पोहोचवू शकते.

हे नुसते युद्धकाळापुरते मर्यादित नाही. शांततेच्या काळातही सैनिक विविध आपत्ती व्यवस्थापन, मानवी मदत आणि कायदा-सुव्यवस्थेच्या जपणुकीत महत्त्वाची भूमिका बजावतात. त्यांची शिस्त, प्रामाणिकपणा आणि निःस्वार्थ सेवा ही देशाच्या उभारणीतील सर्वांत मोठी मूल्ये आहेत.

खऱ्या देशभक्तीचे प्रतिक

खरी देशभक्ती ही केवळ घोषणा देण्यात किंवा राष्ट्रध्वज फडकवण्यात नसते, तर राष्ट्राच्या मूळ तत्त्वांचे संरक्षण करण्यात असते. सैनिक हेच खऱ्या देशभक्तीचे मूर्तिमंत उदाहरण असतात. ते कधीही स्वतःच्या फायद्याचा विचार करत नाहीत, ते फक्त राष्ट्रहितासाठी झटतात आणि गरज पडल्यास आपले प्राणही देतात.

सीमेवर सतत पहारा देणारा सैनिक, संकटाच्या वेळी मदतीसाठी धावणारा जवान किंवा देशाच्या अखंडतेसाठी संघर्ष करणारा योद्धा—हे सर्व जण संविधानाच्या आत्म्याचे रक्षण करत असतात. त्यांच्या निःशब्द पण दृढ सेवेमुळे लोकशाही टिकून राहते, न्याय प्रस्थापित होतो आणि देश एकत्र राहतो.

निष्कर्ष

सैनिकाचे कार्य हे केवळ युद्धभूमीपुरते मर्यादित नाही, तर ते संपूर्ण देशाच्या सुरक्षिततेशी आणि संविधानाच्या अस्तित्वाशी जोडलेले आहे. आज जे स्वातंत्र्य आपण अनुभवतो, ती लोकशाही व्यवस्था आणि मिळणारे हक्क—हे सर्व सैनिकांच्या सततच्या संघर्षामुळे आणि बलिदानामुळे सुरक्षित राहतात. सैनिक केवळ भूभागाचे रक्षण करत नाहीत, तर देशाच्या संकल्पनांचेही रक्षण करतात. म्हणूनच, प्रत्येक नागरिकाने या निःस्वार्थ योद्ध्यांबद्दल आदर बाळगायला हवा आणि त्यांच्या योगदानाची जाणीव ठेवायला हवी. कारण सैनिकाचा त्याग केवळ वर्तमानासाठी नाही, तर संपूर्ण राष्ट्राच्या उज्ज्वल भविष्यासाठी असतो.

जय हिंद!

A soldier

The Soldier: Guardian of the Nation’s Boundaries and Values

A soldier’s duty is often viewed through the lens of protecting the territorial integrity of a nation. While this is undeniably one of their primary roles, their true responsibility extends far beyond mere physical defense. A soldier is not just a protector of land; he is the guardian of the very principles upon which a nation stands—secularism, freedom, fraternity, and equality. These values, enshrined in the Constitution, define the soul of a country, and it is the unwavering commitment of soldiers that ensures their preservation.

More Than a Defender of Borders

A nation’s strength does not lie solely in its military power but in the ideals that unite its people. The Constitution is the bedrock of these ideals, laying the framework for democracy and social harmony. Every citizen enjoys fundamental rights because the Constitution guarantees them, but these rights are protected not just by laws and courts, but also by the sacrifices of soldiers who stand on the front lines. Without their vigilance, external threats could undermine national unity, and internal disruptions could shake the very foundation of the country’s principles.

History has shown that nations do not crumble merely because of external aggression; they often fall when their values erode. A soldier’s duty, therefore, is not just to fight wars but to prevent any force—internal or external—from dismantling the ideals of justice, liberty, equality, and fraternity. Whether it is defending the sovereignty of the nation from foreign threats or assisting in maintaining internal peace during crises, the soldier remains steadfast in upholding the vision of the Constitution.

A Soldier’s Unwavering Commitment to the Constitution

Every soldier takes an oath of allegiance—not just to the government of the day, but to the Constitution of the country. This means that their loyalty is to the democratic framework and the principles that ensure the well-being of all citizens. In a world where ideologies shift and political landscapes change, the soldier remains constant—standing as a shield against forces that seek to destabilize the nation.

This commitment is evident not only during wartime but also in peacetime. Soldiers play a crucial role in disaster relief, humanitarian efforts, and maintaining law and order when the civil administration calls for their support. Their discipline, integrity, and dedication to duty reflect the highest ideals of the nation.

The True Meaning of Patriotism

True patriotism is not just about raising slogans or displaying national symbols—it is about safeguarding the values that make a country great. A soldier exemplifies this by placing duty above personal interest, by standing firm even in the harshest conditions, and by making sacrifices that allow citizens to live in peace and freedom.

Every time a soldier stands guard at the border, patrols a conflict zone, or provides assistance during national emergencies, they are upholding the spirit of the Constitution. Their silent yet resolute service ensures that democracy thrives, that justice prevails, and that the nation remains a place where all individuals can live with dignity.

Conclusion

A soldier’s role is not confined to the battlefield; it is deeply embedded in the very survival of the nation’s values. The freedom that citizens enjoy, the democracy that functions, and the rights that are exercised—all exist because soldiers stand ready to defend them. They do not just protect geographical boundaries; they safeguard the ideals that define a nation. Recognizing this, every citizen must respect and support those who dedicate their lives to this noble cause. After all, a soldier’s sacrifice is not just for the present generation but for the future of the nation itself.

जयंती

 जय भिम 

मंडळी बाबासाहेबांची जयंती उत्सव जवळ येत आहे तसे भिम सैनिकांचा उत्साह वाढत आहे. मानवमुक्तीच्या महालढ्यामध्ये बाबासाहेबां सारख्या महामानवाचे प्रचंड मोठे योगदानआहे.त्यामुळेच बाबासाहेबांनप्रती आदर व्यक्त करण्यासाठी १४ एप्रील हा दिवस आपल्यासाठी महत्वाचा असतो.हा दिवस दणक्यात साजरा करण्याकडे बहुतेक कार्यकर्त्यांचा कल असतो. वास्तवीक पाहता बाबासाहेबांना व्यक्तीपुजेचं स्तोम मान्य नव्हत.परंतु आपल्या सारख्या अनेकांना बाबासाहेब हे केवळ बाबासाहेब न वाटता ते आपले बाबा वाटतात… बाप वाटतात..म्हणूनच हा उत्साह..जर बाबासाहेब हे आपले बाबा असतील तर त्यांची मुलं म्हणून आपण त्यांनी घालून दिलेल्या मार्गावरून चालत राहणं हे आपलं आद्य कर्तव्य आहे. ‘ शिका, संघटीत व्हा, संघर्ष करा ‘ हा त्यांचा मुलमंत्र आपण खरच अंमलात आणतो का ? अशिक्षीतांनी शिकल पाहीजे, अर्धवटांनी अधीक समजदार व्हायला पाहीजे हेच त्यांच्या विचाराच सार.बाबासाहेब एकदा अस म्हणाले होते ‘ मुझे पढे लिखो ने फसाया है’ या त्यांच्या वाक्यातून त्याच्या मनातलं दुःख प्रकट होत आहे..अडाण्यांनी शिकायला पाहीजे आणी शिकणारांनी डोळस पणाने समाजाचे नैत्रुत्व करायला पाहीजे हाच मानस बाबासाहेबांचा होता..

आज समाजातील अशिक्षीत व शिक्षीत वर्ग यांच्यामध्ये एक प्रकारे तुटलेपण आलं आहे हे  आपण पाहतो.सुधारलेल्या प्रत्येकाने समाजापासुन फारकत घेतली. त्यामुळे गावोगावी अर्धवटांची फौज तयार झाली. पुढे पुढे तर या फौजेने सुशिक्षीतांनी समाजाकडे लक्ष देणं म्हणजे आपल्यावरती गंडातर या नजरेने बघायला सुरुवात केली.सदसदविवेक बुध्दीचे काही सुशिक्षीत समाजाप्रती आपण काही देण लागतो  हे मानतात सुध्दा पण समाजाप्रती काही करायच तर अर्धवटरावांची फौज त्यांच्यावर तुटून पडते.त्यामुळे अनेक सुशिक्षीत गप्प बसण पसंत करतात. 

समाजात असा ही एक बेरकी वर्ग असतो तो समाजातील अर्धवटरावांना आपलंस करतो. अर्धवटांनी आयोजलेल्या कल्पनेला पाठींबा द्यायचा वाट्टेल तेवढा पैसा द्यायचा अशी तंत्र हा बेरकी वर्ग वापरतो. बेरकी वर्ग अशाप्रकारे बाासाहेंबाचा विचार संपवत असतो. बाबासाहेबांच्या विचारापासून अर्धवट वर्ग लांब कसा राहील हा त्यांचा प्रयत्न असतो.समाजात अजुन एक वर्ग असतो जो बांधावर असतो. ज्याला आपलं स्टेटस महत्वाचे वाटत असतो. पण त्याना समाजाप्रती आपण काय करायला पाहीजे हे लक्षात सुध्दा येत नाही. 

आता परत मुळ मुद्द्याकडे येवूया..बाबासाहेबांची जयंती म्हणजे त्यांच्या विचारांची जयंती,त्यानी घालून दिलेल्या आदर्शांची जयंती होय. ही जयंती चर्चा, परीसंवाद, विचारमंथन या स्वरूपातच साजरी व्हायला हवी..या ऐवजी बाबासाहेबांच्या विचारापासुन कोसो दुर असलेली जयंती मला मान्य नाही..आपण नाचगाणी वैयक्तीक कार्यक्रमात करतोच की..पण जयंती ही बाबासाहेबांच्या विचारांच्या प्रचार आणी प्रसारा करीता साजरी व्हायला  पाहीजे अस माझ स्पष्ट मत आहे. बाबासाहेबांनी मला विचार स्वांतंत्र्य दिलय अभिव्यक्ती स्वांतत्र्य दिलय..त्यामुळे मी माझ्या परीने बाबासाहेबांच स्मरण करेन त्यांचे विचार अंमलात आणेन..

धन्यवाद

जब छोडा था जमाने को

 

जब छोडा था जमाने को

बात तुमको पाने की थी 

छोडा अब इस बात को भी 

तुमको पाना आसान नही 

तुम थी वो सपनो की राणी

जिसने तारे दिखलाए थे

छोडा अब इस बात को भी 

झूठी तो तेरी वानी थी

पत्थर वत्थर खाए हमने 

खाना तेरे हात का सपना था

खाना लगता अबभी प्यारा है

दिखता तेरा चेहरा अबभी है

तूम दिप जलाओ अॅांगन के 

कोमल मेरा ह्रद्य जला है

छोडा अब इस बात को भी 

सपना था वो बित चुका

गैरो को अपनाओ तुम 

मुरझाकर मेरा सपना तुम

छोडा अब इस बात को भी

कभी हम भी तुम्हारे अपने थे

To the world

 Some day you people will come to know real me…till then i will remain tongue tighten..may be i will not be existing that time but you will always remember there was a man who was out n out honest..TIME matters so this time this day hour and minute and second i write you on record My real nature will be known to the certain part of time ..till then remain in misconceptions about me..

Thank you

Wrongs

Im ashamed of my wrongdoings..but that doesn’t mean I never loved you..but my wrongs beat my good deeds..I know I have to remain silent to prove my love..I will..I will remain silent and see with my open eyes my heart being broken..

I am a human being like anybody else who has all the emotions like anybody else.. I can love I can envy I can be jealous I can be angry I can hate like common man.. I was born in lower caste doesnt mean I am the only person in the world possessing  some bad qualities..every body has his good qualities and bad qualities. Being mahar I cant be differentiated from rest of human race..But you made me responsible for all the wrongs caused to you by me..I take all that responsibility and will remain silent forever..so that you can say He is a man like anybody else..

Real love doesnt crave to be appreciated to be understood to be considered..I will remain silent and you will sense that I love you.. thats the responsibility you have placed on my shoulder..I accept this onus..I accept this challenge..

Your parents are experienced people who have seen the world more than what you and me have seen.Their opinions may be right about Mahar community but they dont know we mahars are the most honest people in our country..we never betray our dear ones..we fight  upto last inch for the sake of honesty..This the quality of us which makes us bad people..Today in your eyes Im the most dishonest person..bad person.. let it be..The day may come or may not come when you realise my real worth ,on that day I will be Mahar and only mahar..

Thank you 

आईपण..

'Patient is serious' असा whats app वर डॉ.संतोष यांचा मेसज आला आणी मन चरकून गेलं. मी तात्काळ निर्णय घेतला.कोल्हापूरला जायला लागणार होतं.साधारण दिड तासात मी अस्टर आधार मध्ये पोहोचलो सुध्दा.दवाखान्यात विजय,प्रकाश आणी त्याच कुटुब सगळे ओढलेल्या चेहर्यांनी बसलेले होते.त्यांचे अनेक नातेवाईक सुध्दा जमलेले होते.सगळेच जण धास्तावले होते.विजयला गेल्या गेल्या मी भेटलो आणी परिस्थितीचा आढावा घेतला.त्याच्या बहीणीला,ज्योतीला ICU मध्ये ठेवलं होतं.मंगळवारीच तीच सिझर करण्यात आलं होत.सिझरियन नंतर तीची तब्येत खालावतच गेली होती.

मी डॉक्टर संतोष यांना भेटलो.only the miracle can save her डॉ बोलले.उपचाराला कोणताही प्रतिसाद पेशंट कडून नव्हता.लिव्हर निकामी झालं होत,किडन्या सुध्दा निकाम्या झाल्या होत्या आणी केवळ चमत्कारच पेशंटला वाचवू शकेल अशी परिस्थिती होती.प्रंसंग बाका होता.जवळपास लग्नाच्या विस वर्षांनंतर खुप प्रयत्न केल्यावर भारत आणि ज्योती यांच्या आयुष्यात आनंद प्रवेशला होता.गेली कित्येक वर्ष या उभयतांनी मुल होण्यासाठी नानातर्हेचे उपचार घेतले होते.ज्योतीने आता चाळीसी ओलांडली होती तरी मात्रूत्वाची ओढ तिला खुणावत होती.माझा जिव गेला तरी चालेल पण मी नवर्याला त्याचा वारस देणारच या विचाराने तिला झपाटलं होत.आणी अशातच ती गोड बातमी समजल्यापासून ते दोघेही आनंदून गेले होते.डॉक्टरांच्या निगराणीखाली सगळ व्यवस्थीत चालू असतानाच ज्योतीला सर्दी ताप खोकला जोराचा लागला.दोन चार दिवसांतच तीला डेंग्यूची लागण झाल्याच निष्पन्न झालं.डॉक्टरांनी मुलांच्या सुरक्षेसाठी आठव्या महिन्यातच सिझर करायचा निर्णय घेतला.

दोन्ही मुलांना प्रिमॅच्यूर म्हणून incubator मध्ये ठेवलं गेलं.ज्योतीने मुलांची तोडं पण पाहीली नाहीत.डेंग्यू मुळे तिची ताकतच संपून गेली.आणी ति बेशुद्ध अवस्थेत गेली.डाॉ त्यांच्या परिने प्रयत्न करत होते.पण प्रयत्नाला प्रतिसाद शुन्यच.हळूहळू तिचं लिव्हर डमेज झाल्याच कळालं.नंतर किडन्या निकाम्या झाल्या.multiple organ failure चाच प्रकार होता तो.नातेवाईक आणी भारतचे सर्व पोलीस सहकारी मोठ्या संख्येने तिथं उपस्थित होते.संगळेच चिंतातूर होते.संतोष माझा वर्गमित्र तो एस्टर आधार मध्ये चिफ रेडीओलाजिस्ट होता.गुरुवारी संध्याकाळी तो मला पुन्हा एकदा भेटला.मी विचारलं त्याला.काय नेमकी परिस्थिती आहे ते.त्यांन मला सविस्तरपणे सगळं सांगितलं.आता भारतची मानसिकता तयार करणं गरजेच होत.त्याची अवस्था बघवत नव्हती.म्हणून मग त्याच्या जवळच्या मित्राला फोन केला.तो दुसर्या दिवशी म्हणजे शुक्रवारी सकाळी आला.त्याला सविस्तरपणे पणे मी सगळ सांगीतलं.ज्योती आता परत कधीच न येणार्या मार्गावर आहे हे सांगीतल.भारतला विश्वासात घेऊन त्याला समजावण्यात आलं.शेवटी दुपारी डॉ नी सांगुनच टाकलं ज्योती आता जगात राहीली नाही.

सुन्न झालेल्या सर्वांनीच हा निर्णय ऐकला.काहीतरी चमत्कार होईल अशी आशा घेऊन बसलेल्या नातेवाईकांनी दवाखान्याच्या बाहेर आक्रोश सुरु केला.हारलेल्या,खचलेल्या पराधिन माणसांचा तो टाहो होता.प्रसुतीच्या दरम्यान म्रुत्यू झाल्याने पोस्टम मार्टेम करण आवश्यक होत त्यासाठी ज्योतीच पार्थिव CPR ला नेण्यात आलं.मी विजय आम्ही सोबतच होतो.विजय सुध्दा कोलमडून गेला होता.पण सगळ यंत्रवत सुरु होतं.शवविच्छेदन कक्षात तिचं कलेवर पडुन होत.तिचा चेहरा शेवटचा एकदा बघून घ्यावा म्हणून मी तिच्या पार्थिवाजवळ गेलो. तिला जवळून बघीतलं.तिच्या चेहर्यावर स्पष्ट हसू दिसत होत. जणू विजयी होण्याचा आनंद तिच्या चेहर्यावर झळकत होता. आपलं आयुष्य गमवलं असलं तरी दोंन नवीन आयुष्य तिने प्रदान केली होती.वांझपणाचा कलंक पुसून तीने नवर्याला वारस दिले होते.आता ती अनंताच्या प्रवासाला चालली होती.मी खिंन्न मनाने तिच्याकडे बघत शवविच्छेदन कक्षातून बाहेर पडलो.....

भापुवि

मंडळी,

भारतीय पुरातत्व विभागाच्या अखत्यारीत येणार्या कोल्हापुर जिल्ह्यातील स्थळांची यादी व त्या ठिकाणी गेल्या पाच वर्षातील झालेली विकास कामे या बद्दल RTIact अन्वये मी भारतीय पुरातत्व विभागाकडे माहिती मागवली होती.या अर्जाला उत्तर देताना भापुवि ने म्हटलय की त्यांच्या अखत्यारीत पुढील स्थळे येतात

१ पन्हाळा किल्ला

२ पोहाळे गुहा

३ ब्रम्हपुरी (कोल्हापूर)

४ खिद्रापूर

याचाच अर्थ केवळ हि चारच स्थळे त्यांच्याकडे आहेत का की अजून काही ऐतिहासिक स्थळांचा उल्लेख करणं त्यांच्याकडून राहून गेलय हे कळायला मार्ग नाही..

विकास कामांच्या मुद्यांच्या बाबतीत त्यांनी म्हटलय की, G20 च्या भारतामध्ये होऊ घातलेल्या अधिवेशनाच्या कामात स्टाफ व्यस्त असल्यामुळे संबधीत माहिती तात्काळ देऊ शकत नाही.भारत या वर्षी G20 चे अध्यक्षपद भुषवत आहे.संपुर्ण भारतात G20 समीटचे वातावरण उत्साहवर्धक आहे.मात्र मला हे कळत नाही की हि समिट होणार आहे संप्टेबंर महिन्यात दिल्लीमध्ये.मात्र मुबंईतील कार्यालयावर याचा भार कसा काय? मी समजू शकतो कार्यबाहुल्यामुळे संबधीत कार्यालय तात्काळ माहिती देऊ शकत नसेल सुध्दा पण भारत विश्वगुरु बनण्याच्या स्वप्नानी झपाटला असताना विवीध सरकारी कार्यालयांनी कामांच्या उरकाच्या बाबतीत झपाटा दाखवला तर भारत विश्वगुरू बनण्याच्या बाबतीमध्ये अजून एक पाऊल पुढे जाईल.

प्रश्न असा पडतो की संबधीत कार्यालय जाणिवपूर्वक तरी हे काम पुढे ढकलत नसेल ना?.गेल्या पाच दहा वर्षा मध्ये ऐतिहासिक,धार्मिक आणी सांस्कृतिक दृष्ट्या महत्वाच्या असलेल्या कोल्हापूरातील महत्वाच्या स्थळांच्या बाबतीत भापुवि ने पुरेसे लक्ष दिलय का? विकासकामांवर खर्च केलाय काय?  हा सध्या तरी अनुत्तरित असणारा प्रश्न आहे.आपल्याकडे ऐतिहासिक दृष्ट्या महत्वाच्या असणार्या स्थळांच्या बाबतीत सार्वजनिक व सरकारी स्तरावरती देखील अनास्था आढळते.व ही महत्त्वाची स्थळे दुर्लक्षित राहतात.मग कुठली तरी संघटना आंदोलन वगैरे करते मग सरकार जागे होतं अशी परिस्थिती आहे.चला आशा करूया पुढच्या काळात हि परिस्थिती बदलेल.....