देणार्याने देत जावे..

                                                                                                                                                                                                         

त्या सकाळी  लवकर उठलो.रात्रभर तशी झोपच नव्हती लागली.सवयी प्रमाणे मोबाईल हातात घेतला.ट्विटर वर नजर फिरवत होतो.तेवढ्यात एका ट्विट ने माझ लक्ष वेधून घेतलं.आनंद महिन्द्रा यांच ट्विट होत ते.MAHINDRA& MAHINDRA कंपनीचे प्रमुख आनंद महिद्रां यांच.ते लिहितात "RISE is not just a philosophy that lies on the shelf & cited only in interviews & speeches. It’s what we practice; what we live & breathe every day"(संकटावर मात करून पुन्हा ताठ मानेनं उभा राह्यच असत हे केवळ आम्ही सभा समारंभात सांगत नाही तर त्याची आम्ही अक्षरशः अंमलबजावणी करतो).किती सुंदर विचार आहे ,नय?
           सकाळचे सगळे सोपस्कार आवरून मी शाळेत गेलो. थोडा वेळ गेला असेल नसेल तोवर एक ट्रक शाळेच्या दारात आला.'टेक महिन्द्रा' कंपनी कडून आमच्या शाळेला मदत घेऊन आलेला ट्रक होता तो.'टेक महिद्रा' हि महिंद्रा समुहाचीच एक कंपनी आहे.महापूर येवून गेला .खर शिरोळ तालुक्यात प्रचंड नुकसान झाल.अनेकांचे संसार उधवस्थ झाले.जनावरे दगावली.शिरोळ मधील त्रेपन्न पैकी सत्तेचाळीस गाव महापूराच्या दणक्यात सापडली.गावोगाव हीच महापुराची अवस्था होती.महापूर एक पण कहाण्या अनेक.प्रत्येकाची कहाणी वेगळी पण दुखाची तीव्रता तीच.अशावेळी माणुसकीचा प्रत्यय आला.पुणे मुंबई तसेच उर्वरीत महाराष्ट्रामधून अनेक सामाजिक संस्था, अनेक कंपन्या अनेक सामाजिक कार्यकर्ते यांनी शिरोळ मधील पुरग्रस्त लोकांना मदत केली.माणुसकीचा गहिवर पाहायला मिळाला.तालीक्यातील अनेक शाळांना मदत मिळाली.कुणी विध्यार्थ्यांना वह्या पुस्तके दिली.कुणी दप्तर दिल. मात्र शाळांचे जे नुकसान झाल होत ते सुद्धा प्रचंड होत.अनेकांनि शाळांना मदत केली.
               महापूर येवून गेल्यानंतर आमच्या शाळेला tech mahindra कंपनीच्या लोकांनी भेट दिली.खरतर ते जेव्हा शाळेत आले होते तेव्हा शाळेला सुट्टी होती.शनिवार होता तो.सकाळची शाळा होती.दुपार नंतर सुट्टी होती. नेमक त्याच दरम्यान आमच्या शाळेत महिंद्र ग्रुपचे राजेन्द्र शिखरे व त्यांचे सहकारी भेट देवून गेले.शाळेच्या परिसरात असलेल्या कुणा कडून त्यांनी आमचा नंबर मिळवला.आम्हाला त्यांनी संपर्क केला व आवश्यक ती कागदपत्र तयार ठेवयाला सांगितल.त्यांनी आम्हाला कागदपत्र मोबैल वर पाठवयाला सांगितली.त्यांनी सांगितल्या प्रमाणे आम्ही सगळ केल.आम्हाला अस वाटल कि सगळीकड ज्या प्रमाने अनुभव येतो तसच काहीतरी होईल.साधारण महिनाभर गेला दरम्यान मध्यंतरी पुन्हा एकदा पूर येतोय कि काय अशी अवस्था झाली होती.त्यामुळे महिंद्र ग्रुप च्या लोकांना तारखा ठरवणे अवघड बनले.आणि एक दिवस मला राजेंद्र शिखरेंचा फोन आला.कि आम्ही २० सप्तेम्बर ला येत आहोत.सुरुवातीला विस्वासच बसला नाही.मात्र ते आले आणि प्रचंड मदत दिली.शाळेच्या सर्व गरजा विचारात घेवून त्यांनी खूप काही दिल आम्हाला.त्यात महत्वाच म्हणजे दोन संगणक,प्रिंटर,साउंड सिस्टीम ,फिल्टर ,कपाते व इतर बरच काही. जवळ पास लाखो रुअपे किमतीच्या वस्तू त्यांनी आम्हाला दिल्या.कंपनीच्या टीम बरोबर त्यंच्या हेड कल्पना मेडम होत्या.तरुण अभियान्त्यंची फौज सुद्धा होती.
                           मी विचार करतो लोक शाळांना एवढी भरभरून मदत कशी करतात?मला सापडलाय त्याच उत्तर लोक शाळांना राष्ट्रभक्तीच व्यासपीठ समजतात.शाळे मध्ये शिखनारी आजची मुले उद्याची इंजिनिअर्स,डॉक्टर्स,वकील,सैन्याधिकारी किव्हा शिक्षक असतील.ती जेव्हा आपल्या क्षेत्रात जातील तेव्हा ती आपल्या देशासाठी चांगल योगदान देतील असा विश्वास असतो लोकांना.म्हणून एखादि शाळा संकतात सापडते तेव्हा भरघोस मदत करायला लोक पुढे सरसावतात....