सार्वकालीन गांधीजी

काल शाळेत महात्मा गांधी जयंती साजरी करण्यात आली.सकाळी मुले मोठ्या उत्साहाने शाळेत जमली होती.संयोजकांनी पण छान तयारी केली होती.एका मोठ्या टेबलवर गांधीजी आणी शास्त्रींची प्रतीमा ठेवण्यात आली होती.प्रतीमेपुढे फुले,आरती,अगरबत्ती वगैरे होत.सत्रसंचलन सुतार सर करत होते.प्रतीमापुजन झाल्यावर त्यांनी मला प्रास्ताविकासाठी निमंत्रित केलं.गांधीजींच्या व शास्त्रीजींच्या कार्याचा आढावा घेऊन मी प्रास्ताविक संपवलं.मग शाळेतील मुलींनी मनोगत व्यक्त केलं.शेवटी सांस्कृतिक विभाग प्रमुख जंगम सराचं भाषण झालं.आपल्या भाषणात त्यांनी व्यसनमुक्ती बद्दल गांधीजीचे विचार सांगितले,व पुढे म्हणाले की आजच्या कार्यक्रमाच्या नियोजनात थोडी त्रुटी राहीली आहे.मुख्याध्यापक म्हणून सरांचं मार्गदर्शन पर भाषण शेवटी ठेवायच्या ऐवजी त्यांना प्रास्ताविक करायला लावल,त्याबद्दल दिलीगिरी.अर्थात माझ्या हे डोक्यात नव्हत.शिवाय मार्गदर्शन करण्याइतपत मी स्वतः ला एवढा मोठा पण समजत नाही.पण त्याक्षणी गांधीजीच्या आयुष्यात घडलेला एक प्रसंग मला आठवला.जंगम सरांच भाषण आटोपल्यावर मी सरांच्याकडून माईक घेतला आणी तो प्रसंग सांगीतला.
१९३३-३४ ची गोष्ट Marylebone cricket club(MCC) भारतात क्रिकेट खेळायला आला होता.डग्लस जार्डिन त्यांचा कप्तान होता.भारता कडून फलंदाजीची सुरवात विजय मर्चंट करणार होते.विजय मर्चंट यांची बहीण क्रिकेट ची चांगलीच फँन होती.सामना अहमदाबादला खेळवला जाणार होता.आणी शहरात गांधीजी पण होते.विजय मर्चंट यांची बहीण गांधीजीना भेटायला गेल्या. ऑटोग्राफ साठी त्यांनी गांधीजीना आग्रह केला.गांधीजीनी वही हातात घेतली.एका पानावर त्यांना MCC च्या खेळाडूंंचे ऑटोग्राफस दिसले.एकदंरीत सोळा खेळांडुंच्या सह्या होत्या.गांधीजीनी पेन हातात घेतलं आणी १६ च्या खाली १७ वा नंबर टाकला.पुढे MK GANDHI अस लिहलं व सही केली.गांधीजींची ही कृती किती साधेपणाची आणी नम्र पणाची आहे.मी आपल्या पैकीच एक आहे आणी वेगळा कोणी नाही हे दर्शवण्याचा तो एक छोटासा प्रयत्न.इग्रंज सरकार विरूध्द माझा लढा असला तरी सर्व सामान्य इंग्रजी माणसाच्या विरूध्द मी नाही हे गांधीजींचे सांगणे होते.या घटनेचा उल्लेख 'POLITICAL HUMAR' या पुस्तकामध्ये आला आहे.जुडसन कॉर्नली त्याचे लेखक आहेत.
                 गांधीजीच्या या कृतीचा उल्लेख करून मी पुढे म्हणालो की गांधीजीच्या जयंती दिना निमीत्त गांधीजीचा नम्रपणा आपण स्विकारायला पाहीजे.गांधीजीच्या विचाराची अमंलबजावणी न करता त्यांच्या तत्वज्ञानावर केवळ विद्वत्ता प्रचूर भाषणं देण सर्वस्वी चुक राहील.आणी म्हणून प्रास्ताविक कोणी केलं या पेक्षा गांधीजींच्या विचाराचा जागर होणं महत्वाचं.

Good events bad events..

'I put 100% in it yet it doesn't work' I wonder many a times.It happens number of times when you do things with all your heart but that brings you nothing but disappointment and agony.It may be because you care for it when you should have least cared for it.Relationship is one of those things.You hold on some relationships because you think this is what you assume a goal of your life.

  Good relationships should be taken care of as they say.I think differently,'care' not..'understanding' is a thing that makes your relationships strong.I should trust my partner and not on things that arise out of over-thinking.Trusting our partners requires to trust within,Self belief.Believing that you have taken a right decision relieves tension and inner turmoil.Good relations let you go,give you freedom to be what you are.Moreover they accept you and accept you with what you have done and with all your follies.It would sound like some ideal thing, but it has become requisite.If it is hard for you and your partner you should frankly part your ways.It doesn't happen like this way usually in human relationship, and grudge prevails. 

        We human beings are gifted with memories.We cherish good and bad memories for many days.Memories make you a person of your kind.Good events in your life become sweet memories in your mind, and bad events become noteworthy experiences.We don't like experience and especially bad experiences,but we love sweet memories.We want to taste that sweetness. When sweetness becomes rare we loose hope.

                  Sweetness of sweet people is always you are looking for.You love sweet people and love them to be with you. But have you ever thought that their sweetness be spread on the huge plateu of people they care?

देणार्याने देत जावे..

                                                                                                                                                                                                         

त्या सकाळी  लवकर उठलो.रात्रभर तशी झोपच नव्हती लागली.सवयी प्रमाणे मोबाईल हातात घेतला.ट्विटर वर नजर फिरवत होतो.तेवढ्यात एका ट्विट ने माझ लक्ष वेधून घेतलं.आनंद महिन्द्रा यांच ट्विट होत ते.MAHINDRA& MAHINDRA कंपनीचे प्रमुख आनंद महिद्रां यांच.ते लिहितात "RISE is not just a philosophy that lies on the shelf & cited only in interviews & speeches. It’s what we practice; what we live & breathe every day"(संकटावर मात करून पुन्हा ताठ मानेनं उभा राह्यच असत हे केवळ आम्ही सभा समारंभात सांगत नाही तर त्याची आम्ही अक्षरशः अंमलबजावणी करतो).किती सुंदर विचार आहे ,नय?
           सकाळचे सगळे सोपस्कार आवरून मी शाळेत गेलो. थोडा वेळ गेला असेल नसेल तोवर एक ट्रक शाळेच्या दारात आला.'टेक महिन्द्रा' कंपनी कडून आमच्या शाळेला मदत घेऊन आलेला ट्रक होता तो.'टेक महिद्रा' हि महिंद्रा समुहाचीच एक कंपनी आहे.महापूर येवून गेला .खर शिरोळ तालुक्यात प्रचंड नुकसान झाल.अनेकांचे संसार उधवस्थ झाले.जनावरे दगावली.शिरोळ मधील त्रेपन्न पैकी सत्तेचाळीस गाव महापूराच्या दणक्यात सापडली.गावोगाव हीच महापुराची अवस्था होती.महापूर एक पण कहाण्या अनेक.प्रत्येकाची कहाणी वेगळी पण दुखाची तीव्रता तीच.अशावेळी माणुसकीचा प्रत्यय आला.पुणे मुंबई तसेच उर्वरीत महाराष्ट्रामधून अनेक सामाजिक संस्था, अनेक कंपन्या अनेक सामाजिक कार्यकर्ते यांनी शिरोळ मधील पुरग्रस्त लोकांना मदत केली.माणुसकीचा गहिवर पाहायला मिळाला.तालीक्यातील अनेक शाळांना मदत मिळाली.कुणी विध्यार्थ्यांना वह्या पुस्तके दिली.कुणी दप्तर दिल. मात्र शाळांचे जे नुकसान झाल होत ते सुद्धा प्रचंड होत.अनेकांनि शाळांना मदत केली.
               महापूर येवून गेल्यानंतर आमच्या शाळेला tech mahindra कंपनीच्या लोकांनी भेट दिली.खरतर ते जेव्हा शाळेत आले होते तेव्हा शाळेला सुट्टी होती.शनिवार होता तो.सकाळची शाळा होती.दुपार नंतर सुट्टी होती. नेमक त्याच दरम्यान आमच्या शाळेत महिंद्र ग्रुपचे राजेन्द्र शिखरे व त्यांचे सहकारी भेट देवून गेले.शाळेच्या परिसरात असलेल्या कुणा कडून त्यांनी आमचा नंबर मिळवला.आम्हाला त्यांनी संपर्क केला व आवश्यक ती कागदपत्र तयार ठेवयाला सांगितल.त्यांनी आम्हाला कागदपत्र मोबैल वर पाठवयाला सांगितली.त्यांनी सांगितल्या प्रमाणे आम्ही सगळ केल.आम्हाला अस वाटल कि सगळीकड ज्या प्रमाने अनुभव येतो तसच काहीतरी होईल.साधारण महिनाभर गेला दरम्यान मध्यंतरी पुन्हा एकदा पूर येतोय कि काय अशी अवस्था झाली होती.त्यामुळे महिंद्र ग्रुप च्या लोकांना तारखा ठरवणे अवघड बनले.आणि एक दिवस मला राजेंद्र शिखरेंचा फोन आला.कि आम्ही २० सप्तेम्बर ला येत आहोत.सुरुवातीला विस्वासच बसला नाही.मात्र ते आले आणि प्रचंड मदत दिली.शाळेच्या सर्व गरजा विचारात घेवून त्यांनी खूप काही दिल आम्हाला.त्यात महत्वाच म्हणजे दोन संगणक,प्रिंटर,साउंड सिस्टीम ,फिल्टर ,कपाते व इतर बरच काही. जवळ पास लाखो रुअपे किमतीच्या वस्तू त्यांनी आम्हाला दिल्या.कंपनीच्या टीम बरोबर त्यंच्या हेड कल्पना मेडम होत्या.तरुण अभियान्त्यंची फौज सुद्धा होती.
                           मी विचार करतो लोक शाळांना एवढी भरभरून मदत कशी करतात?मला सापडलाय त्याच उत्तर लोक शाळांना राष्ट्रभक्तीच व्यासपीठ समजतात.शाळे मध्ये शिखनारी आजची मुले उद्याची इंजिनिअर्स,डॉक्टर्स,वकील,सैन्याधिकारी किव्हा शिक्षक असतील.ती जेव्हा आपल्या क्षेत्रात जातील तेव्हा ती आपल्या देशासाठी चांगल योगदान देतील असा विश्वास असतो लोकांना.म्हणून एखादि शाळा संकतात सापडते तेव्हा भरघोस मदत करायला लोक पुढे सरसावतात....